Aleksander Lednicki został oskarżony o to, że działalność jego w Rosji miała cechy zdrady stanu wobec Polski. Oskarżającym był Zygmunt Wasilewski, a powodem oskarżenia była działalność Lednickiego, uniemożliwiająca stworzenie armii polskiej. Oskarżenie stało się powodem głośnego procesu przed polskim sądem w 1924 roku, w wyniku oskarżenia Wasilewskiego przez Lednickiego o oszczerstwo. Sąd w wyroku swoim stwierdził, że „Wasilewski, obiektywnie biorąc, miał dostateczną podstawę do mniemania, że Lednicki popełnił zdradę” i że „działał ze względów dobra publicznego i w poczuciu spełnianego obowiązku obywatelskiego, uznając bowiem popełnienie przez Lednickiego zdrady, poczuwał się jako redaktor czasopisma do obowiązku podania tego do wiadomości publicznej i do zwrócenia uwagi Ministerstwa Sprawiedliwości, ażeby ono wdało się w tę sprawę, by winny poniósł karę”. „Proces Lednickiego”, Warszawa 1924, str. 499) ale zarazem, że „Wasilewski nie przeprowadził dowodu prawdy co do uczynionych Aleksandrowi Łednickiemu zarzutów zdrady głównej” (ibid., str. 500), gdyż, streszczając motywy wyroku, Lednicki nie powodował się intencją szkodzenia Polsce, lecz swoistymi poglądami na jej dobro. Sąd uwolnił Wasilewskiego od winy i kary, oraz nałożył na Lednickiego opłatę sądową dwóch milionów marek polskich (ibid., str. 500). Wasilewski ogłosił wszystkie materiały, dotyczące tego procesu w liczącej 511 stronic książce „Proces Lednickiego”, op. cit. Książka ta jest niezwykle cennym zbiorem materiałów historycznych o sprawie wojska polskiego w Rosji i innych spraw politycznych.
